Column: 'Help ik ben een klusser (HIBEK)'
Van onze redactie
16 mei 2015
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wij in Wijchen, Dukenburg en Lindenholt' schrijft Geret Remkus zijn column.
Help ik ben een klusser (HIBEK)
Een van de verschillen tussen als man alleen zijn of getrouwd dan wel samenwonend, is de televisiecultuur. Tegenwoordig kijk ik nog maar weinig van mijn favorieten uit mijn alleen-tijdperk.
Sowieso lig ik zeker een uur eerder op bed en mis dus de late-avondtalkshows. Nou ja, missen is eigenlijk een groot woord, ik zie ze niet meer. Wat ik wel zie zijn de, voor zover ik altijd dacht, echte vrouwenprogramma’s zoals BZV (Boer Zoekt Vrouw); geen idee waarom ik dit afkort, misschien een onbewuste zelfbeschermingsreactie. En het altijd interessante HMMIK (Help Mijn Man is Klusser).
Steevast wordt hierin een man te kakken gezet die ooit vol enthousiasme aan een verbouwing begonnen is, maar dit om onduidelijke redenen nooit heeft afgemaakt. Meestal zijn het ook geen kleine klusjes maar het hele huis ligt van top tot teen open en /of overhoop. De vrouw dus huizes is het beu en schakelt onze nationale knuffelneger in, John Williams. Hij komt langs, constanteert dat het inderdaad een zootje is en gaat de dader (of eigenlijk niet-dader) overvallen op zijn werk.
De vrouw vertrekt dan een paar dagen naar een hotel en de man wordt samen met een paar vakmensen aan het klussen gezet. Zeer begrijpelijk voelt de man zich dan totaal voor schut en ellendig. Een team vakmensen om hem heen die zijn falen even komt rechtzetten en ook nog verlangt dat de man dan ineens wel als volwaardig klusser meedraait. Tussendoor komt dan de knuffelneger nog een paar keer zout in de wonden strooien, zonder zelf ook maar een handje uit zijn glimmende mouwtjes te steken.
Aan het eind komt het dan meestal toch nog allemaal goed en stapt de vrouw geblinddoekt de woning binnen, om vervolgens van de ene in de andere verbazing te vallen over hoe mooi het allemaal wel niet is geworden. Dit verbaast mij dan weer. Dit was toch waarvoor ze het programma had ingeschakeld? Om voor het oog van heel Nederland en ten koste van de eer en trots van haar liefhebbende echtgenoot een nieuw interieur te krijgen? Ze zou pas verbaasd moeten zijn als het klusteam er een nog grotere puinhoop van had gemaakt en haar man er bovenop triomfantelijk zat te lachen. Onlangs was er echter zo’n vrouw oprecht verbaasd, niet dat het niet mooi was geworden, maar ze miste haar stopcontact boven het aanrecht. Het huis was van boven tot onder restyled, maar ze had alleen nog oog voor de plek waar ooit een stopcontact zat. Ik zei die vrouw is contactgestoord, ze mag van geluk spreken dat ik niet haar man ben. Als ik mijn vakmanschap een paar dagen had mogen (moeten) ten toon spreiden, had ze blij mogen zijn dat er tenminste nog een stopcontact zat.
Geret Remkus
Help ik ben een klusser (HIBEK)
Een van de verschillen tussen als man alleen zijn of getrouwd dan wel samenwonend, is de televisiecultuur. Tegenwoordig kijk ik nog maar weinig van mijn favorieten uit mijn alleen-tijdperk.
Sowieso lig ik zeker een uur eerder op bed en mis dus de late-avondtalkshows. Nou ja, missen is eigenlijk een groot woord, ik zie ze niet meer. Wat ik wel zie zijn de, voor zover ik altijd dacht, echte vrouwenprogramma’s zoals BZV (Boer Zoekt Vrouw); geen idee waarom ik dit afkort, misschien een onbewuste zelfbeschermingsreactie. En het altijd interessante HMMIK (Help Mijn Man is Klusser).
Steevast wordt hierin een man te kakken gezet die ooit vol enthousiasme aan een verbouwing begonnen is, maar dit om onduidelijke redenen nooit heeft afgemaakt. Meestal zijn het ook geen kleine klusjes maar het hele huis ligt van top tot teen open en /of overhoop. De vrouw dus huizes is het beu en schakelt onze nationale knuffelneger in, John Williams. Hij komt langs, constanteert dat het inderdaad een zootje is en gaat de dader (of eigenlijk niet-dader) overvallen op zijn werk.
De vrouw vertrekt dan een paar dagen naar een hotel en de man wordt samen met een paar vakmensen aan het klussen gezet. Zeer begrijpelijk voelt de man zich dan totaal voor schut en ellendig. Een team vakmensen om hem heen die zijn falen even komt rechtzetten en ook nog verlangt dat de man dan ineens wel als volwaardig klusser meedraait. Tussendoor komt dan de knuffelneger nog een paar keer zout in de wonden strooien, zonder zelf ook maar een handje uit zijn glimmende mouwtjes te steken.
Aan het eind komt het dan meestal toch nog allemaal goed en stapt de vrouw geblinddoekt de woning binnen, om vervolgens van de ene in de andere verbazing te vallen over hoe mooi het allemaal wel niet is geworden. Dit verbaast mij dan weer. Dit was toch waarvoor ze het programma had ingeschakeld? Om voor het oog van heel Nederland en ten koste van de eer en trots van haar liefhebbende echtgenoot een nieuw interieur te krijgen? Ze zou pas verbaasd moeten zijn als het klusteam er een nog grotere puinhoop van had gemaakt en haar man er bovenop triomfantelijk zat te lachen. Onlangs was er echter zo’n vrouw oprecht verbaasd, niet dat het niet mooi was geworden, maar ze miste haar stopcontact boven het aanrecht. Het huis was van boven tot onder restyled, maar ze had alleen nog oog voor de plek waar ooit een stopcontact zat. Ik zei die vrouw is contactgestoord, ze mag van geluk spreken dat ik niet haar man ben. Als ik mijn vakmanschap een paar dagen had mogen (moeten) ten toon spreiden, had ze blij mogen zijn dat er tenminste nog een stopcontact zat.
Geret Remkus
Dit bericht delen:
Advertenties
