Een kleine kriebel
Van onze redactie
31 mei 2015
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wij in Wijchen, Dukenburg en Lindenholt' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.
21
Het is middernacht en ik zit in de tuin naar de laatste vlammen in de vuurkorf te kijken. Een wiskey in de ene hand, een sigaret in de andere en een hoofd vol beelden. Van een huis vol - hoofdzakelijk - meiden rond de 21 jaar. Mijn jongste dochter vierde haar 21e verjaardag en had daarvoor mijn huis en kooktalenten beschikbaar gesteld.
Maar ze was niet te beroerd om, samen met haar vriend, een handje te helpen. Zodat we de avond er voor al druk aan het koken waren, samen met een andere dochter. De volgende dag stroomde het huis vol en zag ik haar temidden van alle mensen die een belangrijke rol in haar leven spelen en speelden. Vriendschappen die als jaarringen rondom haar waren gegroeid: basisschool, middelbare school, studietijd. Jaarringen die haar vormden tot wat ze is geworden.
Ze zat aan het hoofd van de lange tafel, die plaats bood aan 25 mensen. Een tafel vol glazen, flessen, borden, gerechten en verhalen. En door al die vulling heen zag ik haar weer als baby, de jongste van vier. Vrolijk, eigengereid en altijd bereid om elke gedachte om te zetten in een liedje. Want dat is het leven: een lied met veel coupletten en veel toonsoorten. Vrolijke tonen, zoals de vele feestjes, de slaappartijtjes op de trampoline met haar beste vriendin en beste buurjongen; de reizen en vakanties. Maar ook de tonen in mineur, zoals bij het overlijden van haar favoriete cavia en konijn.
Als je dochter 21 wordt en als je ziet hoe ze omringd wordt door mensen die van haar houden, met haar lachen - en ongetwijfeld af en toe ook huilen - dan kun je als vader na afloop rustig in je eentje in de tuin zitten en wat voor je uit mijmeren. Ze heeft een mooi leven achter én voor zich.
Peter Droste
21
Het is middernacht en ik zit in de tuin naar de laatste vlammen in de vuurkorf te kijken. Een wiskey in de ene hand, een sigaret in de andere en een hoofd vol beelden. Van een huis vol - hoofdzakelijk - meiden rond de 21 jaar. Mijn jongste dochter vierde haar 21e verjaardag en had daarvoor mijn huis en kooktalenten beschikbaar gesteld.
Maar ze was niet te beroerd om, samen met haar vriend, een handje te helpen. Zodat we de avond er voor al druk aan het koken waren, samen met een andere dochter. De volgende dag stroomde het huis vol en zag ik haar temidden van alle mensen die een belangrijke rol in haar leven spelen en speelden. Vriendschappen die als jaarringen rondom haar waren gegroeid: basisschool, middelbare school, studietijd. Jaarringen die haar vormden tot wat ze is geworden.
Ze zat aan het hoofd van de lange tafel, die plaats bood aan 25 mensen. Een tafel vol glazen, flessen, borden, gerechten en verhalen. En door al die vulling heen zag ik haar weer als baby, de jongste van vier. Vrolijk, eigengereid en altijd bereid om elke gedachte om te zetten in een liedje. Want dat is het leven: een lied met veel coupletten en veel toonsoorten. Vrolijke tonen, zoals de vele feestjes, de slaappartijtjes op de trampoline met haar beste vriendin en beste buurjongen; de reizen en vakanties. Maar ook de tonen in mineur, zoals bij het overlijden van haar favoriete cavia en konijn.
Als je dochter 21 wordt en als je ziet hoe ze omringd wordt door mensen die van haar houden, met haar lachen - en ongetwijfeld af en toe ook huilen - dan kun je als vader na afloop rustig in je eentje in de tuin zitten en wat voor je uit mijmeren. Ze heeft een mooi leven achter én voor zich.
Peter Droste
Dit bericht delen:
Advertenties
