Een kleine kriebel: 'Gezeik'
Van onze redactie
5 september 2015
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wij in Wijchen, Dukenburg en Lindenholt' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.
Gezeik
We kennen het ongemak allemaal: je bent in een vreemde stad, bewondert de panden, begeert de luxe in de etalages, stilt je dorst en je honger op een terrasje, liefst omzoomd door platanen en ineens melden je blaas of je darmen zich en is er nog maar één ding belangrijk: waar kan ik een wc vinden? Op zo’n terras is dat niet moeilijk: je gaat het café in. Maar daarbuiten kan dit een nijpend probleem worden.
Steeds minder steden kennen nog een openbaar toilet en als ze er al zijn, is het zo’n anoniem ding waar je geld in een gleuf moet gooien en maar hopen dat je na gedane zaken er ook weer uit kunt. Zo niet in Parijs. Daar zijn nog openbare toiletten met heuse toiletjuffrouwen, of, zoals ze in Parijs zeggen: “madame pipi”. Maar niet lang meer. Want er speelt zich ook in de wereld van openbare pis en poep een marketingslag af. Met al het stinkende jargon dat daarbij hoort. De firma 2theloo (ja, zo noemen ze zich echt; alleen al daarvoor zou de doodstraf weer opnieuw ingevoerd mogen worden) heeft de 12 toiletten overgenomen om ze om te toveren tot een “toiletboetiek” (nee, ook deze naam heb ik niet zelf verzonnen). Want u en ik denken dat we gewoon onze blaas en darmen moeten legen, maar volgens het strakgesneden rapaille van 2theloo hebben we vooral behoefte aan een “toiletconcept”. Nooit geweten. In mijn provincialisme dacht ik vooral behoefte te hebben aan een pisbak of een zit-wc, liefst enigszins schoon en voorzien van wat toiletpapier, om daar in alle rust me te ontdoen van overtollige ballast. In ruil daarvoor geef ik dan aan de juffrouw die de boel schoon houdt wat muntjes, was mijn handen en vervolg mijn weg. Een mooi voorbeeld daarvan - en iets dichterbij dan Parijs - is het toilet op het centraal station in Nijmegen. Een schoolvoorbeeld zelfs: bij binnenkomst hoor je de Nederlandse liederen langs de blinkend schone tegels klinken; geurkaarsjes laten je vergeten dat je de entree van het riool bent ingelopen; een vriendelijke groet van het echtpaar en soms zelfs een praatje. Dat allemaal in ruil voor 50 cent.
Volgens de gladjakkers van 2theloo is dat hopeloos ouderwets en zal alles wat naar het menselijke neigt geslacht worden op het altaar van hun concept. Met als gevolg dat het openbaar toilet net zoiets zal worden als die befaamde Formule-hotels: je ziet geen mens, je hoort geen mens. Brood haal je uit een automaat, zoals vroeger de condooms. Het zal ongetwijfeld blinkend schoon zijn, want daarvoor rukken ze vast een blik goedkope en onzichtbare buitenlanders open.
Aanstellerij, dat is het. En dat terwijl pissen en poepen zo ongeveer de meest universele menselijke gewoontes zijn. In tegenstelling tot vlaggen, volksliederen of godsdienst verbindt het ons met elkaar. Een soort mondiaal cultuur-historisch erfgoed als het ware. Het wordt tijd dat de Unesco dat ook eens op de werelderfgoedlijst zet, inclusief de madame pipi.
Peter Droste
Gezeik
We kennen het ongemak allemaal: je bent in een vreemde stad, bewondert de panden, begeert de luxe in de etalages, stilt je dorst en je honger op een terrasje, liefst omzoomd door platanen en ineens melden je blaas of je darmen zich en is er nog maar één ding belangrijk: waar kan ik een wc vinden? Op zo’n terras is dat niet moeilijk: je gaat het café in. Maar daarbuiten kan dit een nijpend probleem worden.
Steeds minder steden kennen nog een openbaar toilet en als ze er al zijn, is het zo’n anoniem ding waar je geld in een gleuf moet gooien en maar hopen dat je na gedane zaken er ook weer uit kunt. Zo niet in Parijs. Daar zijn nog openbare toiletten met heuse toiletjuffrouwen, of, zoals ze in Parijs zeggen: “madame pipi”. Maar niet lang meer. Want er speelt zich ook in de wereld van openbare pis en poep een marketingslag af. Met al het stinkende jargon dat daarbij hoort. De firma 2theloo (ja, zo noemen ze zich echt; alleen al daarvoor zou de doodstraf weer opnieuw ingevoerd mogen worden) heeft de 12 toiletten overgenomen om ze om te toveren tot een “toiletboetiek” (nee, ook deze naam heb ik niet zelf verzonnen). Want u en ik denken dat we gewoon onze blaas en darmen moeten legen, maar volgens het strakgesneden rapaille van 2theloo hebben we vooral behoefte aan een “toiletconcept”. Nooit geweten. In mijn provincialisme dacht ik vooral behoefte te hebben aan een pisbak of een zit-wc, liefst enigszins schoon en voorzien van wat toiletpapier, om daar in alle rust me te ontdoen van overtollige ballast. In ruil daarvoor geef ik dan aan de juffrouw die de boel schoon houdt wat muntjes, was mijn handen en vervolg mijn weg. Een mooi voorbeeld daarvan - en iets dichterbij dan Parijs - is het toilet op het centraal station in Nijmegen. Een schoolvoorbeeld zelfs: bij binnenkomst hoor je de Nederlandse liederen langs de blinkend schone tegels klinken; geurkaarsjes laten je vergeten dat je de entree van het riool bent ingelopen; een vriendelijke groet van het echtpaar en soms zelfs een praatje. Dat allemaal in ruil voor 50 cent.
Volgens de gladjakkers van 2theloo is dat hopeloos ouderwets en zal alles wat naar het menselijke neigt geslacht worden op het altaar van hun concept. Met als gevolg dat het openbaar toilet net zoiets zal worden als die befaamde Formule-hotels: je ziet geen mens, je hoort geen mens. Brood haal je uit een automaat, zoals vroeger de condooms. Het zal ongetwijfeld blinkend schoon zijn, want daarvoor rukken ze vast een blik goedkope en onzichtbare buitenlanders open.
Aanstellerij, dat is het. En dat terwijl pissen en poepen zo ongeveer de meest universele menselijke gewoontes zijn. In tegenstelling tot vlaggen, volksliederen of godsdienst verbindt het ons met elkaar. Een soort mondiaal cultuur-historisch erfgoed als het ware. Het wordt tijd dat de Unesco dat ook eens op de werelderfgoedlijst zet, inclusief de madame pipi.
Peter Droste
Dit bericht delen:
Advertenties
