Een kleine kriebel: 'Op de vlucht'

In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wij in Wijchen, Dukenburg en Lindenholt' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.

Op de vlucht

De donkere jongen aan de bar zat zichtbaar te genieten van jazzmuziek in de bar van het hotel. Zijn hele bovenlijf bewoog ritmisch mee met de opzwepende tonen. In zijn linkerhand een glas witte wijn, terwijl hij met de rechter mee leek te dirigeren.
Ja, hij was dol op jazz en toen hij nog in Damascus woonde, bezocht hij regelmatig de betere nachtclubs. Echt, het leven was goed daar, zolang je je maar niet met de politiek bemoeide. En je familie en vrienden ook niet. Een paar van zijn vrienden hadden dat niet zo goed begrepen en hadden een keer gedemonstreerd tegen het regime van Assad. Zijzelf zijn opgepakt en nooit meer teruggekomen. Hun hele familie en de vriendenkring waren ook voor een tijd verdwenen in martelkelders, om daar lichamelijk en geestelijk gebroken uit terug te keren. Ze waren wat nagels kwijt, vingers, tenen, sommigen ook een tong.
De donkere ogen van de jongen leken diep in zichzelf te kijken, naar de beelden van een paar jaar geleden. De eerst zo swingende bewegingen vloeiden langzaam uit zijn lichaam weg. Tegen de achtergrond van een zachtfluisterende saxofoon en vegende drumstelgeluiden vertelde hij hoe zijn vrienden langzaam wegkwijnden, zonder werk, zonder inkomen. Omgeven door mensen van wie je niet wist of ze te vertrouwen waren of niet. En toen moest de burgeroorlog nog beginnen.
Toen hij de kans kreeg, boekte hij een vlucht naar Nederland, met een toeristenvisum. Om vervolgens hier te blijven, om weer een toekomst op te bouwen. Dat was gelukt: baan in het ziekenhuis; eigen appartement gekocht. Een vriend: “Ja, de saxofonist.” Kortom, een leven op de rails.
“Meneer, en nu zie ik die talloze landgenoten deze kant opkomen en word ik bang. Nemen ze het geweld mee als ze hier komen? Ik zit er niet op te wachten, op al die Syriërs, met hun geloven, hun paranoia na tientallen jaren dictatuur.”
Ik staarde naar buiten, naar de weg die dwars door het centrum van Amsterdam liep. En gedachteloos staarde ik naar de voorbijgangers: Chinezen, Indonesiërs, Afrikanen, Arabieren, Zuid-Amerikanen, Europeanen. Allemaal op weg in deze smeltkroes. Op weg naar een eigen plekje. Of het nu voor een nacht of voor een leven was. Gewoon een eigen plekje.
De saxofonist zette Take Five in.

Peter Droste