.gif)
Een kleine kriebel: 'Wat woorden wegen'
Van onze redactie
16 oktober 2015
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wij in Wijchen, Dukenburg en Lindenholt' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.
Wat woorden wegen
Een van de hardste lessen in het ouderschap was wel dat je kinderen mijn woorden erg letterlijk namen. Zeker voor jonge kinderen is het woord van een ouder nog wel eens wet; dat wordt in de meeste gevallen later wat anders, maar een voorbeeldfunctie blijf je toch houden.
Dat houdt meteen in dat je je soms wat moet inhouden, juist omdat je woorden zo belangrijk kunnen zijn en invloed kunnen hebben.
Eigenlijk geldt dat voor iedereen die op wat voor manier dan ook belangrijk is, gelezen of gevolgd wordt door veel mensen. In een van zijn laatste interviews zei Simon Carmiggelt dat naarmate hij steeds meer lezers en fans kreeg, hij steeds meer zijn woorden op een weegschaal legde: “Als ik weet dat mijn woorden mensen op een idee kunnen brengen, kan elk woord veranderen in een actie.”
Ik moest er zomaar even aan denken tijdens alle discussies over de vluchtelingen: mensen - kinderen, vrouwen, mannen - die gevlucht zijn voor oorlogsgeweld, omdat hun huis, straat, dorp, stad aan flarden wordt geschoten en gebombardeerd. Sommige mensen geven ze het etiket van ‘gelukszoekers’; anderen spreken zelfs van ‘verkrachters en terroristen’. Als ik in een kroeggesprek zo’n term gebruik, dan komt het niet verder dan mijn gesprekspartner. Maar als je als politicus dergelijke woorden gebruikt, dan weet je dat er duizenden mensen zijn die dat horen, oppikken en er iets van vinden. De een zal het verwerpelijk vinden, de ander juist omarmen en toejuichen.
En als je dan, als diezelfde politicus, dat maar vaak genoeg blijft doen en je collega’s die het er niet mee eens zijn omschrijft als ‘nepparlement’, dan kun je weten dat er genoeg mensen in dit land zijn die zich laten inspireren door dergelijke etiketten. En zo kunnen er op een dag mensen een vluchtelingencentrum aanvallen en de tientallen kinderen daar de stuipen op het lijf jagen.
Natuurijk is er vrijheid van meningsuiting in dit land, god zij dank. Maar juist als je weet dat je mening voor zoveel mensen zo belangrijk is, is het soms verstandig je woorden nog zorgvuldiger te wegen dan anders, vooral als die woorden gaan over mensen: kinderen, vrouwen, mannen die niets meer of minder willen dan in veiligheid kunnen leven. Iets wat in hun eigen land onmogelijk is.
Peter Droste
Wat woorden wegen
Een van de hardste lessen in het ouderschap was wel dat je kinderen mijn woorden erg letterlijk namen. Zeker voor jonge kinderen is het woord van een ouder nog wel eens wet; dat wordt in de meeste gevallen later wat anders, maar een voorbeeldfunctie blijf je toch houden.
Dat houdt meteen in dat je je soms wat moet inhouden, juist omdat je woorden zo belangrijk kunnen zijn en invloed kunnen hebben.
Eigenlijk geldt dat voor iedereen die op wat voor manier dan ook belangrijk is, gelezen of gevolgd wordt door veel mensen. In een van zijn laatste interviews zei Simon Carmiggelt dat naarmate hij steeds meer lezers en fans kreeg, hij steeds meer zijn woorden op een weegschaal legde: “Als ik weet dat mijn woorden mensen op een idee kunnen brengen, kan elk woord veranderen in een actie.”
Ik moest er zomaar even aan denken tijdens alle discussies over de vluchtelingen: mensen - kinderen, vrouwen, mannen - die gevlucht zijn voor oorlogsgeweld, omdat hun huis, straat, dorp, stad aan flarden wordt geschoten en gebombardeerd. Sommige mensen geven ze het etiket van ‘gelukszoekers’; anderen spreken zelfs van ‘verkrachters en terroristen’. Als ik in een kroeggesprek zo’n term gebruik, dan komt het niet verder dan mijn gesprekspartner. Maar als je als politicus dergelijke woorden gebruikt, dan weet je dat er duizenden mensen zijn die dat horen, oppikken en er iets van vinden. De een zal het verwerpelijk vinden, de ander juist omarmen en toejuichen.
En als je dan, als diezelfde politicus, dat maar vaak genoeg blijft doen en je collega’s die het er niet mee eens zijn omschrijft als ‘nepparlement’, dan kun je weten dat er genoeg mensen in dit land zijn die zich laten inspireren door dergelijke etiketten. En zo kunnen er op een dag mensen een vluchtelingencentrum aanvallen en de tientallen kinderen daar de stuipen op het lijf jagen.
Natuurijk is er vrijheid van meningsuiting in dit land, god zij dank. Maar juist als je weet dat je mening voor zoveel mensen zo belangrijk is, is het soms verstandig je woorden nog zorgvuldiger te wegen dan anders, vooral als die woorden gaan over mensen: kinderen, vrouwen, mannen die niets meer of minder willen dan in veiligheid kunnen leven. Iets wat in hun eigen land onmogelijk is.
Peter Droste
Dit bericht delen:
Advertenties
