.gif)
Een kleine kriebel: 'Gesprekken in gedachten'
Van onze redactie
30 oktober 2015
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wij in Wijchen, Dukenburg en Lindenholt' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.
Gesprekken in gedachten
Ik zal er maar eerlijk voor uitkomen: ik voer vaak gesprekken in mijzelf. Nee, niet mét maar ín mijzelf. Mijn gesprekspartner is dan meestal een reservekopie van een familielid, vriend of collega die ik mijn hoofd of hart bewaar en waar ik dan even dringend een gesprek mee moet voeren. Waarom ik dat met die reservekopie doe en niet met de persoon zelf? Daarvoor bestaan drie redenen.
Soms is de originele versie al overleden. Zo praat ik nog wel eens met mijn vader. Gewoon omdat ik hem mis en even wil bijpraten. Bijvoorbeeld over de vluchtelingen, maar ook over mijn scheiding. In gedachten hoor ik hem reageren en dat stelt me dan weer gerust. Ook een overleden studievriend zoek ik zo nog af en toe even op. Om roddels uit te wisselen of om vast te stellen dat de studie in onze tijd nog wel wat voorstelde.
Soms voer ik dat inwendige gesprek ter voorbereiding op de echte uitvoering. Gesprekken waar ik tegenop zie, waarbij ik slecht nieuws moet vertellen of waarbij ik in de verste verte niet weet hoe het in het echt zal gaan. Dan voer ik dat gesprek in allerlei varianten, terwijl ik weet dat de werkelijkheid toch weer anders zal zijn.
En heel soms gewoon omdat ik weet dat ik de echte versie nooit meer zal spreken. Zoals die vriend met wie ik reizen heb gemaakt over de wereld en gesprekken gevoerd heb over zo ongeveer alles. Bij onze laatste afspraak zaten we in een restaurant te babbelen en het leek genoegelijk. Maar in de trein terug naar huis daalde het besef in dat onze vriendschap dood was: we deelden gebeurtenissen, maar geen ervaringen meer. Er was simpelweg niets gemeenschappelijks meer. Hem spreek ik af en toe nog in mijn hoofd en vertel al die dingen die ik hem in het echt nooit meer zal zeggen.
Deskundigen zeggen dat dat vanzelf minder wordt. Dat ook de herinnering aan een vriendschap kan sterven.
Peter Droste
Gesprekken in gedachten
Ik zal er maar eerlijk voor uitkomen: ik voer vaak gesprekken in mijzelf. Nee, niet mét maar ín mijzelf. Mijn gesprekspartner is dan meestal een reservekopie van een familielid, vriend of collega die ik mijn hoofd of hart bewaar en waar ik dan even dringend een gesprek mee moet voeren. Waarom ik dat met die reservekopie doe en niet met de persoon zelf? Daarvoor bestaan drie redenen.
Soms is de originele versie al overleden. Zo praat ik nog wel eens met mijn vader. Gewoon omdat ik hem mis en even wil bijpraten. Bijvoorbeeld over de vluchtelingen, maar ook over mijn scheiding. In gedachten hoor ik hem reageren en dat stelt me dan weer gerust. Ook een overleden studievriend zoek ik zo nog af en toe even op. Om roddels uit te wisselen of om vast te stellen dat de studie in onze tijd nog wel wat voorstelde.
Soms voer ik dat inwendige gesprek ter voorbereiding op de echte uitvoering. Gesprekken waar ik tegenop zie, waarbij ik slecht nieuws moet vertellen of waarbij ik in de verste verte niet weet hoe het in het echt zal gaan. Dan voer ik dat gesprek in allerlei varianten, terwijl ik weet dat de werkelijkheid toch weer anders zal zijn.
En heel soms gewoon omdat ik weet dat ik de echte versie nooit meer zal spreken. Zoals die vriend met wie ik reizen heb gemaakt over de wereld en gesprekken gevoerd heb over zo ongeveer alles. Bij onze laatste afspraak zaten we in een restaurant te babbelen en het leek genoegelijk. Maar in de trein terug naar huis daalde het besef in dat onze vriendschap dood was: we deelden gebeurtenissen, maar geen ervaringen meer. Er was simpelweg niets gemeenschappelijks meer. Hem spreek ik af en toe nog in mijn hoofd en vertel al die dingen die ik hem in het echt nooit meer zal zeggen.
Deskundigen zeggen dat dat vanzelf minder wordt. Dat ook de herinnering aan een vriendschap kan sterven.
Peter Droste
Dit bericht delen:
Advertenties
