Een kleine kriebel: 'Waarde maken'
Van onze redactie
27 november 2015
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wij in Wijchen, Dukenburg en Lindenholt' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.
Waarde maken
Ik ging er eens echt voor zitten, dat debat in de Tweede Kamer over het drama in Parijs. Want hoewel ik geen idee had waarom onze vertegenwoordigers juist hierover wilden debatteren, kan ik altijd intens genieten van die machteloze woorden die daar door de ruimte vliegen, op zoek naar betekenis. Gelukkig zijn er altijd minstens net zoveel journalisten aanwezig om die inhoud te geven, waarna er nog veel meer zogenaamde deskundigen volgen die daar weer hun mening over geven.
Onze premier was in zijn ogen bezig om eens lekker duidelijk en stoer te doen: “We zijn in oorlog”. Dat klinkt wel indrukwekkend, zeker als je bedenkt dat we de afgelopen pakweg 75 jaar geen fatsoenlijke oorlogsverklaring meer hebben afgegeven. Toen we na de Tweede Wereldoorlog probeerden Soekarno en zijn navolgers weer in het gareel of over de kling te jagen, noemden we dat nog ‘politionele acties’, omdat we de term ‘oorlog’ wat al te kras vonden. Maar nu acht gestoorden meer dan honderd willekeurige mensen vermoord hebben in Parijs, nu zijn we blijkbaar wel in oorlog. Met wie dan precies? Geen idee. Niet met een land in elk geval; ook niet met een geloof. Misschien meer met een idee en de mensen die dat idee aanhangen.
Niet voor niets hadden veel van onze vertegenwoordigers het over onze waarden. En dan bedoelden ze vooral de democratie en het recht op zelfbeschikking. Alsof dat woorden zijn die zichzelf inhoud en betekenis geven. Dat zullen we toch echt zelf moeten doen. Van het kabinet hoeven we het daarbij niet te hebben. Ik heb Rutte nog nooit zo gepassioneerd horen praten als toen hij ons allemaal opriep vooral meer te gaan consumeren. Alsof het recht op consumptie onze opperste waarde is. Democratie betekent ook het beschermen van minderheden tegen meerderheden; en zo betekent zelfbeschikking ook dat je zelf moet kunnen beschikken over je eigen leven, qua invulling en qua afloop. Gecombineerd betekenen ze dat we elkaar het recht op die zelfbeschikking gunnen en waar nodig de ander daarbij ondersteunen. Zodoende komen onze waarden scherp in beeld bij de manier waarop we met de vluchtelingen omgaan: mensen die steden zijn ontvlucht waar niet eenmaal, maar dagelijks aanslagen plaats vinden.
Mensen die vluchten voor hun leven, op de loop voor die mensen met wie we blijkbaar in oorlog zijn. Hun een plek gunnen in onze democratie met volop ruimte voor zelfbeschikking en een handje in de rug daarbij, dat symboliseert pas echt onze mooiste waarde. Maar dat heb ik geen enkele volksvertegenwoordiger horen zeggen.
Peter Droste
Waarde maken
Ik ging er eens echt voor zitten, dat debat in de Tweede Kamer over het drama in Parijs. Want hoewel ik geen idee had waarom onze vertegenwoordigers juist hierover wilden debatteren, kan ik altijd intens genieten van die machteloze woorden die daar door de ruimte vliegen, op zoek naar betekenis. Gelukkig zijn er altijd minstens net zoveel journalisten aanwezig om die inhoud te geven, waarna er nog veel meer zogenaamde deskundigen volgen die daar weer hun mening over geven.
Onze premier was in zijn ogen bezig om eens lekker duidelijk en stoer te doen: “We zijn in oorlog”. Dat klinkt wel indrukwekkend, zeker als je bedenkt dat we de afgelopen pakweg 75 jaar geen fatsoenlijke oorlogsverklaring meer hebben afgegeven. Toen we na de Tweede Wereldoorlog probeerden Soekarno en zijn navolgers weer in het gareel of over de kling te jagen, noemden we dat nog ‘politionele acties’, omdat we de term ‘oorlog’ wat al te kras vonden. Maar nu acht gestoorden meer dan honderd willekeurige mensen vermoord hebben in Parijs, nu zijn we blijkbaar wel in oorlog. Met wie dan precies? Geen idee. Niet met een land in elk geval; ook niet met een geloof. Misschien meer met een idee en de mensen die dat idee aanhangen.
Niet voor niets hadden veel van onze vertegenwoordigers het over onze waarden. En dan bedoelden ze vooral de democratie en het recht op zelfbeschikking. Alsof dat woorden zijn die zichzelf inhoud en betekenis geven. Dat zullen we toch echt zelf moeten doen. Van het kabinet hoeven we het daarbij niet te hebben. Ik heb Rutte nog nooit zo gepassioneerd horen praten als toen hij ons allemaal opriep vooral meer te gaan consumeren. Alsof het recht op consumptie onze opperste waarde is. Democratie betekent ook het beschermen van minderheden tegen meerderheden; en zo betekent zelfbeschikking ook dat je zelf moet kunnen beschikken over je eigen leven, qua invulling en qua afloop. Gecombineerd betekenen ze dat we elkaar het recht op die zelfbeschikking gunnen en waar nodig de ander daarbij ondersteunen. Zodoende komen onze waarden scherp in beeld bij de manier waarop we met de vluchtelingen omgaan: mensen die steden zijn ontvlucht waar niet eenmaal, maar dagelijks aanslagen plaats vinden.
Mensen die vluchten voor hun leven, op de loop voor die mensen met wie we blijkbaar in oorlog zijn. Hun een plek gunnen in onze democratie met volop ruimte voor zelfbeschikking en een handje in de rug daarbij, dat symboliseert pas echt onze mooiste waarde. Maar dat heb ik geen enkele volksvertegenwoordiger horen zeggen.
Peter Droste
Dit bericht delen:
Advertenties
