Column: 'Studenten'
Van onze redactie
28 november 2015
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wij in Wijchen, Dukenburg en Lindenholt' schrijft Geret Remkus zijn column.
Studenten
Een van de voordelen van het wonen in het centrum van de stad, is de mogelijkheid om zo het centrum in te lopen. Iets wat we dan ook bijna iedere Zaterdagmiddag doen. Zomaar even een rondje, over de markt, door de bekende winkelstraten en de Molenpoortpassage. Altijd gezellig en wat te zien. Zoals alles heeft dit echter ook zowel voor- als nadelen.
Nadeeltje voor mij is dat ik zelden een bekende tegen het lijf loop. Als dit toevalligerwijze toch eens gebeurt, stuit ik meestal op ongeloof, verbazing tot zelfs verbijstering als ik vertel dat ik voortaan in Nijmegen woon. Een rasechte Wijchenaar die verkast naar Nijmegen lijkt zo goed als landverraad. Ik durf me bijna niet meer in Wijchen te vertonen uit angst met een kaalgeschoren kop en onder de pek en veren op het Marktplein te belanden om daar te worden bekogeld met rotte tomaten en eieren.
Het is over het algemeen goed toeven in Nijmegen, zeker in Oost waar ik woon. Wat ik wel erg jammer vind is de kolonisatie van de oude stad door studenten. Zo'n beetje 1 op de 3 à 4 mooie statige oude panden is verhuurd aan hen. Je haalt ze er zo uit, overal staan, dan wel liggen, 10 tot 20 fietsen in de tuin. De meesten van het kaliber ‘stationsfiets’. Vorige week belandde ik voor het eerst van mijn leven in een file van fietsers. In de spits was ik op het fietspad vanuit de richting universiteit terecht gekomen en werd ingesloten door tientallen van bovengenoemde exemplaren. Mijn elektrische aandrijving had geen nut meer en er zat niets anders op dan me rustig met de flow mee te laten voeren. In gedachten zag ik hen allemaal naar zo'n mooi pand spoeden om daarna in een extreem vervuilde keuken gezamelijk een maaltijd in elkaar te flansen, die vervolgens, begeleid door de nodige flesjes bier, zo naar binnen worden gemikt. De vuile vaat zou worden gestapeld tot de kast leeg was en er niets anders op zat dan te gaan afwassen, tenzij er een fikse bui zou worden voorspeld. Dan kon een en ander gewoon in de tuin worden gezet. En dan te bedenken dat een van deze gasten over een paar jaar tegenover mij kan zitten als huisarts en me wijst op het belang van hygiëne en gezond leven. Nu snap ik hoe het kan dat ik toch nog goed terecht ben gekomen.
Geret Remkus
Studenten
Een van de voordelen van het wonen in het centrum van de stad, is de mogelijkheid om zo het centrum in te lopen. Iets wat we dan ook bijna iedere Zaterdagmiddag doen. Zomaar even een rondje, over de markt, door de bekende winkelstraten en de Molenpoortpassage. Altijd gezellig en wat te zien. Zoals alles heeft dit echter ook zowel voor- als nadelen.
Nadeeltje voor mij is dat ik zelden een bekende tegen het lijf loop. Als dit toevalligerwijze toch eens gebeurt, stuit ik meestal op ongeloof, verbazing tot zelfs verbijstering als ik vertel dat ik voortaan in Nijmegen woon. Een rasechte Wijchenaar die verkast naar Nijmegen lijkt zo goed als landverraad. Ik durf me bijna niet meer in Wijchen te vertonen uit angst met een kaalgeschoren kop en onder de pek en veren op het Marktplein te belanden om daar te worden bekogeld met rotte tomaten en eieren.
Het is over het algemeen goed toeven in Nijmegen, zeker in Oost waar ik woon. Wat ik wel erg jammer vind is de kolonisatie van de oude stad door studenten. Zo'n beetje 1 op de 3 à 4 mooie statige oude panden is verhuurd aan hen. Je haalt ze er zo uit, overal staan, dan wel liggen, 10 tot 20 fietsen in de tuin. De meesten van het kaliber ‘stationsfiets’. Vorige week belandde ik voor het eerst van mijn leven in een file van fietsers. In de spits was ik op het fietspad vanuit de richting universiteit terecht gekomen en werd ingesloten door tientallen van bovengenoemde exemplaren. Mijn elektrische aandrijving had geen nut meer en er zat niets anders op dan me rustig met de flow mee te laten voeren. In gedachten zag ik hen allemaal naar zo'n mooi pand spoeden om daarna in een extreem vervuilde keuken gezamelijk een maaltijd in elkaar te flansen, die vervolgens, begeleid door de nodige flesjes bier, zo naar binnen worden gemikt. De vuile vaat zou worden gestapeld tot de kast leeg was en er niets anders op zat dan te gaan afwassen, tenzij er een fikse bui zou worden voorspeld. Dan kon een en ander gewoon in de tuin worden gezet. En dan te bedenken dat een van deze gasten over een paar jaar tegenover mij kan zitten als huisarts en me wijst op het belang van hygiëne en gezond leven. Nu snap ik hoe het kan dat ik toch nog goed terecht ben gekomen.
Geret Remkus
Dit bericht delen:
Advertenties
