Een kleine kriebel: 'Aandacht'
Van onze redactie
18 december 2015
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wij in Wijchen, Dukenburg en Lindenholt' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.
Aandacht
“Wat is jouw verhaal?” Die vraag kreeg ik in mijn gezicht geslingerd toen ik geld uit de muur van een bank haalde. Normaal gesproken momenten van verstilling en aandacht, vooral om niet weer een verkeerde pincode in te voeren. Wat is mijn verhaal? Een vraag die me die dag niet meer losliet. Onwillekeurig ging ik mijn leven langs: van verhalen over mijn geboorte en eerste levensjaren, via mijn eerste herinneren aan een verhuizing, scholen, weer een verhuizing, studie.
Tot ik me vol ergernis realiseerde dat ik bezig was met een vraag die me eigenlijk absoluut niet boeide maar op het verkeerde moment mijn pad kruiste en aandacht opeiste. “Aandacht is het meest intieme dat je bezit”; dat is niet mijn wijsheid maar die van de filosoof (en motormonteur) Matthew Crawford. Hij schreef over dit onderwerp een boek, ‘De wereld buiten je hoofd’, dat net is verschenen. Zijn centrale stelling is dat aandacht essentieel maar ook eindig is: we hebben er maar weinig van.
Het probleem is dat onze hersenen zijn gemaakt om te reageren op beweging, op verandering. Dat is het laatste restje in ons lijf van onze voorgeschiedenis als jager op de savannes. In die tijd was het aantal prikkels echter beperkt: een enkele mammoet, een zwijn, hert of een andere stam, daarmee had je het wel gehad. Nu bestaat er bijna geen ruimte of plek meer zonder prikkels. Dankzij de reclamebombardementen, de smartphones. Als treurig dieptepunt noemt Crawford Times Square in New York, dat van begane grond tot 50e verdieping is beplakt met opdringerige reclame. Maar zover hoeven we niet te gaan.
Ook onze eigen winkelstraten kunnen er wat van. En wie regelmatig over onze wegen rijdt, kan niet om de talloze borden heen. Zoveel dat je ze bijna niet meer ziet. Zoals gezegd: onze aandacht is beperkt. In winkels is er de onvermijdelijke muzak en thuis de terreur van de e-mail. En ook het negeren van prikkels kost energie, die je dus niet aan iets anders kunt besteden. Volgens Crawford zorgt deze voortdurende afleiding en energieverspilling ervoor dat we ons steeds minder kunnen concentreren op wat en wie er werkelijk toe doen. Daardoor houden we ons meer en meer bezig met wat anderen ons opleggen, zoals de vraag wat je verhaal is.
Ik wens jullie allemaal een prikkelarm jaar toe, waarin je je aandacht alleen nog maar hoeft te richten op die mensen en die activiteiten die er echt toe doen. Een jaar waarin je je eigen verhaal mag maken, met mensen die echt deel uitmaken van dat verhaal. Dank voor de aandacht.
Peter Droste
Aandacht
“Wat is jouw verhaal?” Die vraag kreeg ik in mijn gezicht geslingerd toen ik geld uit de muur van een bank haalde. Normaal gesproken momenten van verstilling en aandacht, vooral om niet weer een verkeerde pincode in te voeren. Wat is mijn verhaal? Een vraag die me die dag niet meer losliet. Onwillekeurig ging ik mijn leven langs: van verhalen over mijn geboorte en eerste levensjaren, via mijn eerste herinneren aan een verhuizing, scholen, weer een verhuizing, studie.
Tot ik me vol ergernis realiseerde dat ik bezig was met een vraag die me eigenlijk absoluut niet boeide maar op het verkeerde moment mijn pad kruiste en aandacht opeiste. “Aandacht is het meest intieme dat je bezit”; dat is niet mijn wijsheid maar die van de filosoof (en motormonteur) Matthew Crawford. Hij schreef over dit onderwerp een boek, ‘De wereld buiten je hoofd’, dat net is verschenen. Zijn centrale stelling is dat aandacht essentieel maar ook eindig is: we hebben er maar weinig van.
Het probleem is dat onze hersenen zijn gemaakt om te reageren op beweging, op verandering. Dat is het laatste restje in ons lijf van onze voorgeschiedenis als jager op de savannes. In die tijd was het aantal prikkels echter beperkt: een enkele mammoet, een zwijn, hert of een andere stam, daarmee had je het wel gehad. Nu bestaat er bijna geen ruimte of plek meer zonder prikkels. Dankzij de reclamebombardementen, de smartphones. Als treurig dieptepunt noemt Crawford Times Square in New York, dat van begane grond tot 50e verdieping is beplakt met opdringerige reclame. Maar zover hoeven we niet te gaan.
Ook onze eigen winkelstraten kunnen er wat van. En wie regelmatig over onze wegen rijdt, kan niet om de talloze borden heen. Zoveel dat je ze bijna niet meer ziet. Zoals gezegd: onze aandacht is beperkt. In winkels is er de onvermijdelijke muzak en thuis de terreur van de e-mail. En ook het negeren van prikkels kost energie, die je dus niet aan iets anders kunt besteden. Volgens Crawford zorgt deze voortdurende afleiding en energieverspilling ervoor dat we ons steeds minder kunnen concentreren op wat en wie er werkelijk toe doen. Daardoor houden we ons meer en meer bezig met wat anderen ons opleggen, zoals de vraag wat je verhaal is.
Ik wens jullie allemaal een prikkelarm jaar toe, waarin je je aandacht alleen nog maar hoeft te richten op die mensen en die activiteiten die er echt toe doen. Een jaar waarin je je eigen verhaal mag maken, met mensen die echt deel uitmaken van dat verhaal. Dank voor de aandacht.
Peter Droste
Dit bericht delen:
Advertenties
