Column: 'Agge mar leut het'
Van onze redactie
5 februari 2016
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wij in Wijchen, Dukenburg en Lindenholt' schrijft Geret Remkus zijn column.
Agge mar leut het
Carnaval vieren, dat heb ik al lang niet meer gedaan. Als kind werd het ons met de paplepel ingegoten. Vooral mijn vader was een fervent optochtdeelnemer in de jaren 60. Ik herinner me dat hij van een soort handkar een bed op wielen had gemaakt en op dat bed Ik lag in mijn pyama, met allemaal rode stippen in mijn gezicht. Het bed werd voortgeduwd door mijn vader, die was getooid met een levensecht masker van Nikita Chroesjtsjov, de voormalig secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. Naast het bed liep Porky, ons toenmalige wollige hondje, wat voor de gelegenheid knalrood was gespoten met onschuldige waterverf. Voorop een simpel bordje met de tekst “Rode Hond” We wonnen de eerste prijs van “de lopers”, een bedrag van 15 onvervalste Hollandse guldens.
Carnavalsmaandag in de middag werd dan de tv steevast op d’n Duitser gezet om naar de enorme optochten in de Duitse steden te kijken. Wat jaren later gingen we naar het Jeugdhuis in de Woezik of de Discozaal van de Meshallen om oneindig te hossen tijdens de jeugdmiddagen. Nog weer een paar jaar later kwam pas de alcohol in het spel. Uitgaan deden we al ieder weekend en bier drinken dus ook. Verschil met carnaval was dat het een paar dagen langer duurden en we er een blauwe kiel met rode zakdoek bij droegen en oja, de liedjes van André van Duin en de Twee Pinten die je nog dagen lang door je hoofd dreunden en bovendien een maand later nog niet uit de top 40 verdwenen waren.
Wat ik nooit heb begrepen was die hele Prinsenpoespas eromheen en dan met name hoe serieus dit werd genomen door de deelnemers. Je had echt het idee dat leden van raden van 11 zich eens per jaar ineens echt belangrijk vonden. In ieder geval belangrijker dan wij in onze boerenkieltjes. Er gingen wel eens verhalen de ronde, dat zij zich zo belangrijk vonden, dat zij de dansmarietjes een beetje als hun speelgoed mochten beschouwen. Officieel is nooit iets aan het licht gekomen in die jaren 70, maar ja dat gebeurde ook niet in in de Rijke Roomse jaren 50 en 60 - en voor zover ik weet is carnaval (Vastenavond) toch van onvervalste katholieke oorsprong.
Fijne en vrolijke dagen allemaal !
Geret Remkus
Agge mar leut het
Carnaval vieren, dat heb ik al lang niet meer gedaan. Als kind werd het ons met de paplepel ingegoten. Vooral mijn vader was een fervent optochtdeelnemer in de jaren 60. Ik herinner me dat hij van een soort handkar een bed op wielen had gemaakt en op dat bed Ik lag in mijn pyama, met allemaal rode stippen in mijn gezicht. Het bed werd voortgeduwd door mijn vader, die was getooid met een levensecht masker van Nikita Chroesjtsjov, de voormalig secretaris-generaal van de Communistische Partij van de Sovjet-Unie. Naast het bed liep Porky, ons toenmalige wollige hondje, wat voor de gelegenheid knalrood was gespoten met onschuldige waterverf. Voorop een simpel bordje met de tekst “Rode Hond” We wonnen de eerste prijs van “de lopers”, een bedrag van 15 onvervalste Hollandse guldens.
Carnavalsmaandag in de middag werd dan de tv steevast op d’n Duitser gezet om naar de enorme optochten in de Duitse steden te kijken. Wat jaren later gingen we naar het Jeugdhuis in de Woezik of de Discozaal van de Meshallen om oneindig te hossen tijdens de jeugdmiddagen. Nog weer een paar jaar later kwam pas de alcohol in het spel. Uitgaan deden we al ieder weekend en bier drinken dus ook. Verschil met carnaval was dat het een paar dagen langer duurden en we er een blauwe kiel met rode zakdoek bij droegen en oja, de liedjes van André van Duin en de Twee Pinten die je nog dagen lang door je hoofd dreunden en bovendien een maand later nog niet uit de top 40 verdwenen waren.
Wat ik nooit heb begrepen was die hele Prinsenpoespas eromheen en dan met name hoe serieus dit werd genomen door de deelnemers. Je had echt het idee dat leden van raden van 11 zich eens per jaar ineens echt belangrijk vonden. In ieder geval belangrijker dan wij in onze boerenkieltjes. Er gingen wel eens verhalen de ronde, dat zij zich zo belangrijk vonden, dat zij de dansmarietjes een beetje als hun speelgoed mochten beschouwen. Officieel is nooit iets aan het licht gekomen in die jaren 70, maar ja dat gebeurde ook niet in in de Rijke Roomse jaren 50 en 60 - en voor zover ik weet is carnaval (Vastenavond) toch van onvervalste katholieke oorsprong.
Fijne en vrolijke dagen allemaal !
Geret Remkus
Dit bericht delen:
Advertenties
