Een kleine kriebel: 'Europa'
Van onze redactie
6 februari 2016
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wij in Wijchen, Dukenburg en Lindenholt' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.
Europa
Wat is er toch mis met Europa? En waarom lijkt toch bijna niemand ervan te houden? Zelf ben ik er gek op. Hoe meer Europa, hoe liever ik het heb. Ja, natuurlijk mis ik soms het gehannes van vroeger: geld halen op een postkantoor dat uiteraard net gesloten was, een paspoort vol stempels. Maar dat is een vals soort romantiek dat verdampt zodra je in een vreemde stad staat, middenin de nacht en je echt nog wat geld nodig hebt omdat de kroeg veel te leuk is om al weg te gaan.
De Europese gedachte is ontstaan na de Wereldoorlogen; slachtpartijen die talloze miljoenen mensen niet hebben overleefd. “Dat nooit meer”, was toen de gedachte. Verschillen, okay, maar ze kunnen onmogelijk zo groot zijn dat je daarvoor de ander de strot doorsnijdt. Zoiets. Helaas begonnen ze toen met een Europa van kolen en staal: hoe krijgen we zo gemakkelijk mogelijk kolen en staal van het ene land naar het andere. Daar zie je het dus al: het ging niet om mensen, maar om grondstoffen, goederen. Vanuit het idee dat als de economie zou floreren, de mens ook zou opbloeien.
En eigenlijk is die basisgedachte nooit verdwenen. Groeicijfers, transportbewegingen, import, export en uniformering van producten. Dat zijn zo’n beetje de kernbegrippen. Daarom spelen de banken zo’n belangrijke rol. Het idee, het gevoel daaronder, de overtuiging dat we één werelddeel vormen, met mensen die samen de grond bewonen en bewerken; mensen met een grotendeels gezamenlijke culturele en historische achtergrond en hopelijk ook een gezamenlijke toekomst, dat idee lijkt helemaal begraven onder alle technocratische bespiegelingen en cijfers. Het is niet voor niets dat Europa zich heel druk maakt over het opruimen van handelsbelemmeringen, maar dat vrij verkeer van mensen pas veel later volgde.
Goed, als we de geschiedenis van Europa bekijken, is er geen land waar bijvoorbeeld Nederland geen oorlog mee heeft gevoerd, maar ook die oorlogen hadden bijna altijd een economische achtergrond: het ging vaak over het bezit van grond, grondstoffen of producten. Als economie ons scheidt, dan zou het toch tijd worden om juist weer te kijken naar wat ons bindt: namelijk het feit dat we allemaal mens zijn. Mensen die in wezen gewoon simpele wensen hebben: een beetje gelukkig leven, niet al te veel zorgen over geld en gezondheid, liefst zo weinig mogelijk geweld, goed onderwijs, aardige dosis cultuur en - vooruit - ook wat sport. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Als je maar dwars door al die cijfers en technocratische beschouwen heen de mens wilt blijven zien.
Peter Droste
Europa
Wat is er toch mis met Europa? En waarom lijkt toch bijna niemand ervan te houden? Zelf ben ik er gek op. Hoe meer Europa, hoe liever ik het heb. Ja, natuurlijk mis ik soms het gehannes van vroeger: geld halen op een postkantoor dat uiteraard net gesloten was, een paspoort vol stempels. Maar dat is een vals soort romantiek dat verdampt zodra je in een vreemde stad staat, middenin de nacht en je echt nog wat geld nodig hebt omdat de kroeg veel te leuk is om al weg te gaan.
De Europese gedachte is ontstaan na de Wereldoorlogen; slachtpartijen die talloze miljoenen mensen niet hebben overleefd. “Dat nooit meer”, was toen de gedachte. Verschillen, okay, maar ze kunnen onmogelijk zo groot zijn dat je daarvoor de ander de strot doorsnijdt. Zoiets. Helaas begonnen ze toen met een Europa van kolen en staal: hoe krijgen we zo gemakkelijk mogelijk kolen en staal van het ene land naar het andere. Daar zie je het dus al: het ging niet om mensen, maar om grondstoffen, goederen. Vanuit het idee dat als de economie zou floreren, de mens ook zou opbloeien.
En eigenlijk is die basisgedachte nooit verdwenen. Groeicijfers, transportbewegingen, import, export en uniformering van producten. Dat zijn zo’n beetje de kernbegrippen. Daarom spelen de banken zo’n belangrijke rol. Het idee, het gevoel daaronder, de overtuiging dat we één werelddeel vormen, met mensen die samen de grond bewonen en bewerken; mensen met een grotendeels gezamenlijke culturele en historische achtergrond en hopelijk ook een gezamenlijke toekomst, dat idee lijkt helemaal begraven onder alle technocratische bespiegelingen en cijfers. Het is niet voor niets dat Europa zich heel druk maakt over het opruimen van handelsbelemmeringen, maar dat vrij verkeer van mensen pas veel later volgde.
Goed, als we de geschiedenis van Europa bekijken, is er geen land waar bijvoorbeeld Nederland geen oorlog mee heeft gevoerd, maar ook die oorlogen hadden bijna altijd een economische achtergrond: het ging vaak over het bezit van grond, grondstoffen of producten. Als economie ons scheidt, dan zou het toch tijd worden om juist weer te kijken naar wat ons bindt: namelijk het feit dat we allemaal mens zijn. Mensen die in wezen gewoon simpele wensen hebben: een beetje gelukkig leven, niet al te veel zorgen over geld en gezondheid, liefst zo weinig mogelijk geweld, goed onderwijs, aardige dosis cultuur en - vooruit - ook wat sport. Zo moeilijk kan dat toch niet zijn? Als je maar dwars door al die cijfers en technocratische beschouwen heen de mens wilt blijven zien.
Peter Droste
Dit bericht delen:
Advertenties
