Een kleine kriebel: 'mOeDErdag'
Van onze redactie
14 mei 2016
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wijchensnieuws - de krant' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.
mOeDErdag
Het is zondagavond en op Facebook zie ik vooral twee onderwerpen voorbijkomen: de Giro en Moederdag. Beide geven me een wat ongemakkelijk gevoel. De Giro omdat ik nog altijd niet weet hoe verstandig het is om zo’n 12 miljoen aan belastinggeld uit te geven aan een wielerronde, zodat met name horeca-ondernemers er een aardig slaatje uit kunnen slaan. Ik draag de horeca een warm hart toe, maar liever wel met mijn eigen geld, naar eigen keuze. De talloze foto’s op Facebook van moeders, met daarbij zalvende teksten over die even talloze Beste Moeder Ooit, zorgen voor andere onpasselijkheid.
Het zal ouderwets zijn inmiddels maar ik geloof nog altijd dat je echte emoties alleen deelt met echte vrienden en intimi. Per definitie dus niet met Facebook. Betekent dat dat al die oprispingen niet meer waard zijn dan de nulletjes en eentjes waaruit ze zijn opgebouwd? Dat hoeft ook niet waar te zijn. Maar ik heb zelf liever dat mijn kinderen me recht in mijn gezicht zeggen dat ze van me houden, dan dat ik dat via Facebook moet lezen. Mijn moeder zou ik er in elk geval absoluut geen plezier mee hebben gedaan. Opgetrokken uit bescheidenheid en intelligentie had ze niet zoveel behoefte aan grote woorden, en al helemaal niet aan dergelijke woorden in het publiek.
Liever het kleine gebaar. Zoals de thee voor haar klaarzetten, met dat ene koekje dat ze zo lekker vond. Of een keer een mooi boek meenemen, met daarbij de onvermijdelijke opmerking “dat hoeft toch niet, jongen”. Ze was geen knuffelmoeder, riep niet om de haverklap hoe geweldig haar kinderen waren, gaf geen spontane aaien over bollen. Maar ze was er wel altijd, met dat wat zij belangrijk vond: de kleine gebaren, de schone kleren, het eten, rust als het tijd was om te leren, hulp bij die lastige opgaven en altijd die aanmoediging om te lezen, te lezen, te lezen. “Mijn wereld is maar klein; alleen door te lezen heb ik die groter kunnen maken.” De bescheidenheid hield ze tot het einde; haar intelligentie viel de laatste jaren ten prooi aan de vernielzucht van ene heer Alzheimer. Uiteindelijk was haar wereld weer zo klein geworden dat die in het geheugen van haar allervroegste jaren paste.
Peter Droste
mOeDErdag
Het is zondagavond en op Facebook zie ik vooral twee onderwerpen voorbijkomen: de Giro en Moederdag. Beide geven me een wat ongemakkelijk gevoel. De Giro omdat ik nog altijd niet weet hoe verstandig het is om zo’n 12 miljoen aan belastinggeld uit te geven aan een wielerronde, zodat met name horeca-ondernemers er een aardig slaatje uit kunnen slaan. Ik draag de horeca een warm hart toe, maar liever wel met mijn eigen geld, naar eigen keuze. De talloze foto’s op Facebook van moeders, met daarbij zalvende teksten over die even talloze Beste Moeder Ooit, zorgen voor andere onpasselijkheid.
Het zal ouderwets zijn inmiddels maar ik geloof nog altijd dat je echte emoties alleen deelt met echte vrienden en intimi. Per definitie dus niet met Facebook. Betekent dat dat al die oprispingen niet meer waard zijn dan de nulletjes en eentjes waaruit ze zijn opgebouwd? Dat hoeft ook niet waar te zijn. Maar ik heb zelf liever dat mijn kinderen me recht in mijn gezicht zeggen dat ze van me houden, dan dat ik dat via Facebook moet lezen. Mijn moeder zou ik er in elk geval absoluut geen plezier mee hebben gedaan. Opgetrokken uit bescheidenheid en intelligentie had ze niet zoveel behoefte aan grote woorden, en al helemaal niet aan dergelijke woorden in het publiek.
Liever het kleine gebaar. Zoals de thee voor haar klaarzetten, met dat ene koekje dat ze zo lekker vond. Of een keer een mooi boek meenemen, met daarbij de onvermijdelijke opmerking “dat hoeft toch niet, jongen”. Ze was geen knuffelmoeder, riep niet om de haverklap hoe geweldig haar kinderen waren, gaf geen spontane aaien over bollen. Maar ze was er wel altijd, met dat wat zij belangrijk vond: de kleine gebaren, de schone kleren, het eten, rust als het tijd was om te leren, hulp bij die lastige opgaven en altijd die aanmoediging om te lezen, te lezen, te lezen. “Mijn wereld is maar klein; alleen door te lezen heb ik die groter kunnen maken.” De bescheidenheid hield ze tot het einde; haar intelligentie viel de laatste jaren ten prooi aan de vernielzucht van ene heer Alzheimer. Uiteindelijk was haar wereld weer zo klein geworden dat die in het geheugen van haar allervroegste jaren paste.
Peter Droste
Dit bericht delen:
Advertenties
