Een kleine kriebel: 'Dochter-ervaringen'
Van onze redactie
10 juni 2016
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wijchensnieuws - de krant' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.
Dochter-ervaringen
Deze week studeert mijn dochter af, in Utrecht. Na jaren van hard studeren, zweten op de onderzoeksmaster, het zoeken van respondenten voor haar eigen onderzoek, krijgt ze binnenkort het bewijs dat ze het allemaal meer dan goed heeft gedaan. Zoals dat dan gaat, dwaalden mijn gedachten af naar hoe het allemaal begon, die dag in maart 1991. De dag waarop de zomer begon, want in mijn herinnering was het daarna tot diep in het najaar stralend weer. Ze was uiteraard iets te vroeg geboren: klein, teer en kwetsbaar. Maar ook vanaf het begin met iets onverzettelijks. Ze was de tweede in rij, wat op zich altijd al een eigen, lastig af te bakenen positie is.
In die zomer begon haar weg, een weg die ze waar mogelijk op haar manier invulde. Op de crèche, waar ze zich een begeleider toe-eigende: Marco. De jongen ontfermde zich vanaf de eerste dag over haar en als hij een dag onverhoopt niet werkte, was Leiden in last. Ze koos haar weg op de basisschool: altijd met vriendinnen, maar wel gekozen. Niet omdat ze zich toevallig aandienden. Zoals ze ook haar activiteiten naast de school zelf uitkoos: vanuit de veiligheid van het vertrouwde net een paar stappen verder zetten dan de mensen om haar heen. Zo koos ze voor de scouting, om dat later in te ruilen voor origami. Voor badminton, maar later toch voetbal. Voor een middelbare school in Nijmegen, omdat dat net wat anders was en bood dan de school in Wijchen. Voor een pakket waarvan ze wist dat ze er hard voor moest werken, maar dan had ze ook wat. Voor een voetreis naar Santiago de Compostella, die ze weliswaar niet tot het eind te voet aflegde maar haar weer wel die extra ervaringen bezorgde die anderen niet opdeden.
Natuurlijk waren er tussendoor de trips naar zonnige oorden, met veel vrolijkheid, vriendinnen en alcoholische versnaperingen. Maar tussen middelbare school en universiteit reisde ze maanden door Azië. Gewoon, omdat er nog zoveel te zien, te beleven, te ervaren is. Regelmatig praat ik met vrienden over de rol van ouders: hoe groot is je invloed eigenlijk op de weg van je kind? Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Zelf ben ik al blij als ik er in slaag, als ik in staat gesteld word om de route te volgen en iets mee te krijgen van de overwegingen die hebben geleid tot een keuze.
Haar afstudeerscriptie gaat - kort gezegd - over de vraag in hoeverre je kunt aantonen of waarden en normen echt geïnternaliseerd zijn of alleen maar oppervlakkig aangeleerd. Fascinerend onderwerp, maar terwijl ik het aan het lezen was, realiseerde ik me eens te meer dat die kleine, kwetsbare meid uit het voorjaar van 1991 zich in de loop der jaren ontwikkeld heeft tot een fantastische, intelligente en zeker niet doorsnee vrouw. Een die haar eigen weg wil gaan. Daarom gaat ze na haar afstuderen een paar maanden door Midden- en Zuid-Amerika trekken. Gewoon, omdat er nog zoveel te zien, te beleven, te ervaren is.
Peter Droste
Dochter-ervaringen
Deze week studeert mijn dochter af, in Utrecht. Na jaren van hard studeren, zweten op de onderzoeksmaster, het zoeken van respondenten voor haar eigen onderzoek, krijgt ze binnenkort het bewijs dat ze het allemaal meer dan goed heeft gedaan. Zoals dat dan gaat, dwaalden mijn gedachten af naar hoe het allemaal begon, die dag in maart 1991. De dag waarop de zomer begon, want in mijn herinnering was het daarna tot diep in het najaar stralend weer. Ze was uiteraard iets te vroeg geboren: klein, teer en kwetsbaar. Maar ook vanaf het begin met iets onverzettelijks. Ze was de tweede in rij, wat op zich altijd al een eigen, lastig af te bakenen positie is.
In die zomer begon haar weg, een weg die ze waar mogelijk op haar manier invulde. Op de crèche, waar ze zich een begeleider toe-eigende: Marco. De jongen ontfermde zich vanaf de eerste dag over haar en als hij een dag onverhoopt niet werkte, was Leiden in last. Ze koos haar weg op de basisschool: altijd met vriendinnen, maar wel gekozen. Niet omdat ze zich toevallig aandienden. Zoals ze ook haar activiteiten naast de school zelf uitkoos: vanuit de veiligheid van het vertrouwde net een paar stappen verder zetten dan de mensen om haar heen. Zo koos ze voor de scouting, om dat later in te ruilen voor origami. Voor badminton, maar later toch voetbal. Voor een middelbare school in Nijmegen, omdat dat net wat anders was en bood dan de school in Wijchen. Voor een pakket waarvan ze wist dat ze er hard voor moest werken, maar dan had ze ook wat. Voor een voetreis naar Santiago de Compostella, die ze weliswaar niet tot het eind te voet aflegde maar haar weer wel die extra ervaringen bezorgde die anderen niet opdeden.
Natuurlijk waren er tussendoor de trips naar zonnige oorden, met veel vrolijkheid, vriendinnen en alcoholische versnaperingen. Maar tussen middelbare school en universiteit reisde ze maanden door Azië. Gewoon, omdat er nog zoveel te zien, te beleven, te ervaren is. Regelmatig praat ik met vrienden over de rol van ouders: hoe groot is je invloed eigenlijk op de weg van je kind? Eerlijk gezegd heb ik geen idee. Zelf ben ik al blij als ik er in slaag, als ik in staat gesteld word om de route te volgen en iets mee te krijgen van de overwegingen die hebben geleid tot een keuze.
Haar afstudeerscriptie gaat - kort gezegd - over de vraag in hoeverre je kunt aantonen of waarden en normen echt geïnternaliseerd zijn of alleen maar oppervlakkig aangeleerd. Fascinerend onderwerp, maar terwijl ik het aan het lezen was, realiseerde ik me eens te meer dat die kleine, kwetsbare meid uit het voorjaar van 1991 zich in de loop der jaren ontwikkeld heeft tot een fantastische, intelligente en zeker niet doorsnee vrouw. Een die haar eigen weg wil gaan. Daarom gaat ze na haar afstuderen een paar maanden door Midden- en Zuid-Amerika trekken. Gewoon, omdat er nog zoveel te zien, te beleven, te ervaren is.
Peter Droste
Dit bericht delen:
Advertenties
