Een kleine kriebel: 'Feitelijke emoties'
Van onze redactie
24 juni 2016
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wijchensnieuws - de krant' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.
Feitelijke emoties
Als u dit leest, is bekend of Engeland nog bij Europa hoort of niet meer. Nu tast ik nog in het duister en moet ik het doen met voorspellingen. En zoals altijd als het over Europa gaat, laaien de emoties hoog op. Zo hoog dat ook in Nederland steeds meer stemmen opgaan om een referendum te houden over Europa. Het is duidelijk dat de beide wereldoorlogen al weer ver in het verleden liggen.
Als ik het even niet meer weet, grijp ik graag naar een geschiedenisboek. Een van beste boeken over het begin van de Eerste Wereldoorlog is zonder meer ‘The Sleepwalkers; how Europe went to war in 1914’, geschreven door Christopher Clark.
Sleepwalkers, slaapwandelaars. Die titel is niet voor niets. De toenmalige Europese leiders zijn als het ware slaapwandelend de oorlog begonnen: elke stap leidde bijna automatisch tot de volgende. Er waren erg veel momenten waarop de oorlogsmachinerie gestopt had kunnen worden, maar dan hadden er wel leiders moeten zijn die echt wakker waren en hardop de vraag stelden: “Waar zijn we in godsnaam mee bezig?” De toenmalige leiders zochten niet het contact met elkaar maar gingen elke stap van hun concurrenten interpreteren, daarbij omringd door een staf die vooral uit was op de glorie en eer van het eigen land. Feiten deden er niet meer toe, emoties des te meer. De emoties van glorie, eer en trots wonnen het uiteindelijk van het kille verstand. Zodat we vier jaar later de resultaten van al die eer en trots konden zien: een aan gort geschoten Europa, miljoenen doden, wraakzucht en alle ingrediënten voor die volgende oorlog.
Wie ooit in Engeland is geweest, kan zich wel iets voorstellen bij de argwaan tegenover Brussel. De dromerige kneuterigheid van het platteland lijkt van een totaal andere planeet dan de Brusselse technocratie. Maar in Nederland hebben we nog steeds Giethoorn, Bronckhorst en Batenburg. Niet ondanks, maar deels dankzij de Europese samenwerking. Juist omdat we ons niet meer zo druk hoeven te maken over de onderlinge concurrentie.
Tientallen jaren Europese samenwerking hebben ons meer welvaart gebracht dan eeuwen strijd en conflict. Ja, we kunnen nog wel eens wegdromen bij de herinnering aan de grenscontroles, de vreemde bankbiljetten, het zoeken naar een postkantoor om geld te halen, een kantoor dat natuurlijk net dicht was als je aankwam. Maar dat is meer valse romantiek dan een echt wensbeeld.
Het idee dat we de grenzen kunnen sluiten en dat daarmee alle problemen verdampen is net zo onnozel als denken dat je een betere kok wordt als je een nieuwe keuken koopt. Maar ach, het voelt zo lekker als je kunt zeggen dat het aan de keuken ligt en niet aan jezelf.
Peter Droste
Feitelijke emoties
Als u dit leest, is bekend of Engeland nog bij Europa hoort of niet meer. Nu tast ik nog in het duister en moet ik het doen met voorspellingen. En zoals altijd als het over Europa gaat, laaien de emoties hoog op. Zo hoog dat ook in Nederland steeds meer stemmen opgaan om een referendum te houden over Europa. Het is duidelijk dat de beide wereldoorlogen al weer ver in het verleden liggen.
Als ik het even niet meer weet, grijp ik graag naar een geschiedenisboek. Een van beste boeken over het begin van de Eerste Wereldoorlog is zonder meer ‘The Sleepwalkers; how Europe went to war in 1914’, geschreven door Christopher Clark.
Sleepwalkers, slaapwandelaars. Die titel is niet voor niets. De toenmalige Europese leiders zijn als het ware slaapwandelend de oorlog begonnen: elke stap leidde bijna automatisch tot de volgende. Er waren erg veel momenten waarop de oorlogsmachinerie gestopt had kunnen worden, maar dan hadden er wel leiders moeten zijn die echt wakker waren en hardop de vraag stelden: “Waar zijn we in godsnaam mee bezig?” De toenmalige leiders zochten niet het contact met elkaar maar gingen elke stap van hun concurrenten interpreteren, daarbij omringd door een staf die vooral uit was op de glorie en eer van het eigen land. Feiten deden er niet meer toe, emoties des te meer. De emoties van glorie, eer en trots wonnen het uiteindelijk van het kille verstand. Zodat we vier jaar later de resultaten van al die eer en trots konden zien: een aan gort geschoten Europa, miljoenen doden, wraakzucht en alle ingrediënten voor die volgende oorlog.
Wie ooit in Engeland is geweest, kan zich wel iets voorstellen bij de argwaan tegenover Brussel. De dromerige kneuterigheid van het platteland lijkt van een totaal andere planeet dan de Brusselse technocratie. Maar in Nederland hebben we nog steeds Giethoorn, Bronckhorst en Batenburg. Niet ondanks, maar deels dankzij de Europese samenwerking. Juist omdat we ons niet meer zo druk hoeven te maken over de onderlinge concurrentie.
Tientallen jaren Europese samenwerking hebben ons meer welvaart gebracht dan eeuwen strijd en conflict. Ja, we kunnen nog wel eens wegdromen bij de herinnering aan de grenscontroles, de vreemde bankbiljetten, het zoeken naar een postkantoor om geld te halen, een kantoor dat natuurlijk net dicht was als je aankwam. Maar dat is meer valse romantiek dan een echt wensbeeld.
Het idee dat we de grenzen kunnen sluiten en dat daarmee alle problemen verdampen is net zo onnozel als denken dat je een betere kok wordt als je een nieuwe keuken koopt. Maar ach, het voelt zo lekker als je kunt zeggen dat het aan de keuken ligt en niet aan jezelf.
Peter Droste
Dit bericht delen:
Advertenties
