Een kleine kriebel: 'Referendompiedom'
Van onze redactie
8 juli 2016
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wijchensnieuws - de krant' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.
Referendompiedom
Voor de Engelsen is de wereld altijd een soort schoolplein geweest. Daar ontmoette je je vrienden, klasgenoten en vijanden van andere scholen. Om met elkaar te flirten, minnen of matten. En als je dan weer wat vijanden had afgetuigd, ging je met je vrienden naar de pub, die meestal “the hunter and the fox” heette, om daar tot sluitingstijd dronken worden. Omkijken naar wat je had aangericht, dat was er niet bij. “It is just a game, old chap.”
Die mentaliteit zit er diep in. De strijd om Centraal-Azië, in de 19e eeuw, heette in Engeland “the Great Game.” Ook in films van James Bond komt die sfeer dominant terug. Slechts één keer wordt hij serieus kwaad op een aanvankelijk onbekende tegenstander. Dat is namelijk als hij zelf verraden is. Dan opeens is het geen spel meer, geen fair play. Maar verder ziet de wereldkaart er in Britse ogen toch vooral uit als een soort Riskbord. Beetje dobbelen, schuiven met legertjes, grote slachtpartijen aanrichten en na afloop de winnaar feliciteren en samen het glas heffen. Over tot de orde van de dag.
En zo kon het gebeuren dat twee schooljongens, Boris Johnson en Nigel Farage, de strijd aangingen met het monster dat ze eerst zelf gecreëerd hebben: Brussel en de Europese Unie. Arm Europa. Decennia lang heeft het voor vrede en welvaart gezorgd, waarbij wat regeltjes horen. De vrede en welvaart omarmen de regeringen alsof ze die zelf verzorgd hebben; de regeltjes worden toegeschreven aan enge Eurocraten.
Johnson en Farage gingen dit monster te lijf met alle energie die ze hadden. Europa was ineens niet meer een samenwerking tussen landen en regeringen, maar een zelfstandig wezen dat maar op één ding uit zou zijn: totale macht. Het hele schoolplein hebben ze gemobiliseerd in hun strijd. Ze deden beloftes over wat ze met de winst zouden doen en ze zouden Engeland weer aan de Engelsen teruggeven.
En verdomd: wat ze zelf nooit hadden gedacht en verwacht, gebeurde. Ze wonnen de veldslag. Te midden van de rokende puinhopen keken ze even om zich heen; zeiden dat mensen die beloftes vooral niet te serieus moesten nemen en liepen toen weg van het schoolplein. A jolly good fight, wasn’t it? De rommel lieten ze over aan mensen die wel verantwoordelijkheidsgevoel hebben.
Sommige onderwerpen zijn nu eenmaal te ingewikkeld voor schooljongens. Alleen duurt het soms een leven voordat ze daar zelf achter komen en dan is de schade al aangericht.
Peter Droste
Referendompiedom
Voor de Engelsen is de wereld altijd een soort schoolplein geweest. Daar ontmoette je je vrienden, klasgenoten en vijanden van andere scholen. Om met elkaar te flirten, minnen of matten. En als je dan weer wat vijanden had afgetuigd, ging je met je vrienden naar de pub, die meestal “the hunter and the fox” heette, om daar tot sluitingstijd dronken worden. Omkijken naar wat je had aangericht, dat was er niet bij. “It is just a game, old chap.”
Die mentaliteit zit er diep in. De strijd om Centraal-Azië, in de 19e eeuw, heette in Engeland “the Great Game.” Ook in films van James Bond komt die sfeer dominant terug. Slechts één keer wordt hij serieus kwaad op een aanvankelijk onbekende tegenstander. Dat is namelijk als hij zelf verraden is. Dan opeens is het geen spel meer, geen fair play. Maar verder ziet de wereldkaart er in Britse ogen toch vooral uit als een soort Riskbord. Beetje dobbelen, schuiven met legertjes, grote slachtpartijen aanrichten en na afloop de winnaar feliciteren en samen het glas heffen. Over tot de orde van de dag.
En zo kon het gebeuren dat twee schooljongens, Boris Johnson en Nigel Farage, de strijd aangingen met het monster dat ze eerst zelf gecreëerd hebben: Brussel en de Europese Unie. Arm Europa. Decennia lang heeft het voor vrede en welvaart gezorgd, waarbij wat regeltjes horen. De vrede en welvaart omarmen de regeringen alsof ze die zelf verzorgd hebben; de regeltjes worden toegeschreven aan enge Eurocraten.
Johnson en Farage gingen dit monster te lijf met alle energie die ze hadden. Europa was ineens niet meer een samenwerking tussen landen en regeringen, maar een zelfstandig wezen dat maar op één ding uit zou zijn: totale macht. Het hele schoolplein hebben ze gemobiliseerd in hun strijd. Ze deden beloftes over wat ze met de winst zouden doen en ze zouden Engeland weer aan de Engelsen teruggeven.
En verdomd: wat ze zelf nooit hadden gedacht en verwacht, gebeurde. Ze wonnen de veldslag. Te midden van de rokende puinhopen keken ze even om zich heen; zeiden dat mensen die beloftes vooral niet te serieus moesten nemen en liepen toen weg van het schoolplein. A jolly good fight, wasn’t it? De rommel lieten ze over aan mensen die wel verantwoordelijkheidsgevoel hebben.
Sommige onderwerpen zijn nu eenmaal te ingewikkeld voor schooljongens. Alleen duurt het soms een leven voordat ze daar zelf achter komen en dan is de schade al aangericht.
Peter Droste
Dit bericht delen:
Advertenties
