Een kleine kriebel: 'Meningnietis'
Van onze redactie
3 september 2016
In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wijchensnieuws - de krant' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.
Meningnietis
De knop ging om ter hoogte van knooppunt Valburg. Letterlijk. Tijdens een uitzending van het Radio1-journaal, ooit mijn favoriete radioprogramma, zeker ’s ochtends. In één uur praatten de presentatoren me bij over de actualiteit van de dag, en de dag ervoor. Met korte reportages, de belangrijkste krantenartikelen, interviews. Okay, de toon was soms wat over de top, alsof ze zichzelf af en toe moesten overtuigen van het belang van het nieuws, maar vermoedelijk was die toon ingegeven door een marketingpsycholoog: “In de ochtend moeten de mensen gewoon even goed wakker geschud worden. Dus gooi er maar een stukje heftigheid in.”
Maar zoals dat vaker gebeurt in Hilversum verzon er iemand een format. Dat is een nettere term voor een keurslijf. Voor radio-uitzendingen komt dat neer op een strak schema waarin tot op de seconde staat wat er moet gebeuren, op welke toon, waarover, met hoeveel gram emotie en hoeveel liter verontwaardiging.
Het is een trend die je overal kunt merken. Inhoud moet wijken voor formats en doelgroepdenken. Het kost me nog altijd moeite om me die onmetelijke minachting voor de geest te halen die de media voor ons, nieuwsgierigen, hebben. In hun ogen zijn we te dom voor feitelijke informatie, te achterlijk voor achtergrondverhalen en te debiel voor onderzoeksjournalistiek. Want hoe kan het anders dat we steeds meer zogenaamd nieuws voorgeschoteld krijgen in de vorm van niemendalletjes, straatreportages met gesprekken over gevoel. Zeldzaam hoogtepunt was deze week: “Wat denkt u? Zal de economie weer groeien?” En die vraag werd gesteld aan een toevallige bezoeker van een lokale supermarkt. Met alle respect voor die man, maar hij weet net zoveel van economie als ik. Veel te weinig om er een mening over in de microfoon te gooien.
Maar ter hoogte van Valburg, waar ik rechts de koeien in de wei zag staan, een prachtige rode zon boven de horizon, hoorde ik een gesprek tussen drie mensen over de foto die de dag ervoor was genomen van de medaillewinnaars, in gezelschap van onze koning. Tien minuten. Over wie er naast wie stond, wat ze droegen en vooral ‘wat zouden ze gevoeld hebben’? Ik voelde een immense vermoeidheid, drukte de zender weg en zette Brahms op, de vierde symphonie. En langzaam voelde ik een rust neerdalen. Geen drukdoenerige mensen met drukdoenerige meningen over dingen die er niet toe doen. Heerlijk. Mijn ochtenden zien er tegenwoordig wat anders uit.
Peter Droste
Meningnietis
De knop ging om ter hoogte van knooppunt Valburg. Letterlijk. Tijdens een uitzending van het Radio1-journaal, ooit mijn favoriete radioprogramma, zeker ’s ochtends. In één uur praatten de presentatoren me bij over de actualiteit van de dag, en de dag ervoor. Met korte reportages, de belangrijkste krantenartikelen, interviews. Okay, de toon was soms wat over de top, alsof ze zichzelf af en toe moesten overtuigen van het belang van het nieuws, maar vermoedelijk was die toon ingegeven door een marketingpsycholoog: “In de ochtend moeten de mensen gewoon even goed wakker geschud worden. Dus gooi er maar een stukje heftigheid in.”
Maar zoals dat vaker gebeurt in Hilversum verzon er iemand een format. Dat is een nettere term voor een keurslijf. Voor radio-uitzendingen komt dat neer op een strak schema waarin tot op de seconde staat wat er moet gebeuren, op welke toon, waarover, met hoeveel gram emotie en hoeveel liter verontwaardiging.
Het is een trend die je overal kunt merken. Inhoud moet wijken voor formats en doelgroepdenken. Het kost me nog altijd moeite om me die onmetelijke minachting voor de geest te halen die de media voor ons, nieuwsgierigen, hebben. In hun ogen zijn we te dom voor feitelijke informatie, te achterlijk voor achtergrondverhalen en te debiel voor onderzoeksjournalistiek. Want hoe kan het anders dat we steeds meer zogenaamd nieuws voorgeschoteld krijgen in de vorm van niemendalletjes, straatreportages met gesprekken over gevoel. Zeldzaam hoogtepunt was deze week: “Wat denkt u? Zal de economie weer groeien?” En die vraag werd gesteld aan een toevallige bezoeker van een lokale supermarkt. Met alle respect voor die man, maar hij weet net zoveel van economie als ik. Veel te weinig om er een mening over in de microfoon te gooien.
Maar ter hoogte van Valburg, waar ik rechts de koeien in de wei zag staan, een prachtige rode zon boven de horizon, hoorde ik een gesprek tussen drie mensen over de foto die de dag ervoor was genomen van de medaillewinnaars, in gezelschap van onze koning. Tien minuten. Over wie er naast wie stond, wat ze droegen en vooral ‘wat zouden ze gevoeld hebben’? Ik voelde een immense vermoeidheid, drukte de zender weg en zette Brahms op, de vierde symphonie. En langzaam voelde ik een rust neerdalen. Geen drukdoenerige mensen met drukdoenerige meningen over dingen die er niet toe doen. Heerlijk. Mijn ochtenden zien er tegenwoordig wat anders uit.
Peter Droste
Dit bericht delen:
Advertenties
