Een kleine kriebel: 'Loslaten (2)'

In iedere uitgave van de huis-aan-huiskrant 'Wijchensnieuws - de krant' schrijft Wijchenaar Peter Droste zijn column 'Een kleine kriebel'.

Loslaten (2)

Nog even staat zijn naam in mijn contactenlijst. Een druk op de knop en hij is verwijderd uit mijn smartphone. Uit mijn leven is hij al langer weg, maar mijn vinger blijft nog even hangen boven de knop ‘verwijderen’, alsof hij bleef steken in een brij aan herinneringen.
Herinneringen aan de gesprekken die we vroeger voerden: over ons leven voordat we elkaar ontmoetten, bijna zes jaar geleden op Utrecht Centraal, dat toen nog de blauw-witte informatieborden had waarop alle treinen en hun vertrektijden voorbij ratelden. Gesprekken die veel verder gingen dan het leven van huis, tuin en keuken.
Herinneringen aan al die grenzen die we verlegden, in onszelf, onze openheid. Een enkele keer geholpen door paddo’s, want die wilden we wel eens uitproberen; door wijn en lekker eten; maar vooral door het gevoel van vertrouwdheid en veiligheid. Alles kon gezegd worden; alles werd gezegd. We maakten samen een ontdekkingsreis door die wondere wereld die vriendschap heet.
Die reis zetten we ook letterlijk voort: op pad in een camper over een mediterraan eiland waar je in een camper echt vrij bent om te gaan en staan waar je wilt. Zodat we de ene keer ontwaakten met uitzicht over een smetteloos blauwe zee en een immens verlaten strand; de volgende keer in een haven die omgeven was door rode rotsen, waarop schuimend wit water aanval op aanval uitvoerde.
Een andere reis die ons langs de Kretenzische kusten leidde: langs Griekse en Romeinse geschiedenis en een nog altijd florerend hippie-oord.
Herinneringen aan een Thais eiland, zonder elektriciteit, zonder wifi, maar met elke dag verse vis en elke nacht een sterrenhemel waar we naar keken vanuit onze hangmatten.
De avonden met muziek: van Portugese fado’s tot muziek uit de zestiende eeuw.
Reizen langs de grenzen van onze smaak, onze meningen, emoties en er af en toe overheen. Tot pakweg twee jaar geleden. Toen kwam de  trein hortend en stotend tot stilstand.
En nu staar ik naar de berichtjes in whatsapp die al weken ongelezen zijn. Als informatieborden waarop staat dat de reis niet voortgezet wordt. Niet wegens werkzaamheden aan het spoor, maar omdat ergens onderweg er een andere afslag is genomen.
Met een druk op de knop verwijder ik een naam uit mijn contactenlijst. Hopelijk heeft mijn geheugen ook zo’n knop, voordat het zilte verdriet de glans van de herinneringen schuurt.

Peter Droste